*سمبل حماقت

امروز از اون روزهاییِ که نمی گذره ، همش چشمم به ساعتِ ولی مگه می گذره ؟!

دلم اتاقم رو می خواد ، تختم ، بالشم ، لحافم و گوشی موبایل و ریپیت وانِ آهنگِ "بزن زیر گریه چشات تر بشه"

دلم نمی خواد هیچکس بپرسه چته ؟! چرا گریه می کنی ؟ یا چرا کز کردی گوشه تختت ؟!

دلم نمی خواد هیچکس بدونه چیه که داره وجودم رو می خوره ، چیه که داره نابودم می کنه .

دوست ندارم هیچکس نصحیتم کنه و بگه این راه و این چاه ، خودم می دونم راه کدومِ چاه کدوم ، فقط نمی خوام انتخاب کنم دوست ندارم برم جلو ، دلم سکون می خواد ، سکوت می خواد و یه کم تنهایی !

دلم نمی خواد فلش بک بزنم به گذشته م ، مخصوصاً به اون نقطه تاریک و عذاب آورش

دلم نمی خواد به آینده فکر کنم ، به تصمیم هایی که شاید مجبور باشم بگیرم

خسته ام و بریدم .

خسته ام از مرور اشتباهاتم ، از اعتراف دردناکشون توی ذهنم

بریدم دیگه وقتی هنوزم می دونم اما اشتباه می کنم ، کاش حداقل نمی دونستم ...

سمبل حماقت میشم این روزها اگه به زبون بیارم حرفهایی که توی ذهنم هی تکرار می شه هی تکرار می شه و تکرار می شه !

و در عجبم که امروز چرا نمی گذره این ساعتهای لعنتی ...