*آرزوی پارسال

دارم یه جلیقه می بافم براش ، سورمه ای رنگ و یقه هفت . موقع بافتنش یه جاهایی لبخند رو لبهامه ، همون وقتایی که دارم تصورش می کنم که جلیقه رو پوشیده و داره از سلیقه م تعریف می کنه یا جلو دوستاش می گه اینم از هنرهای دستِ شیما خانمه . چند وقت قبل هم که براش به کیف چرم دوخته بودم اینقدر از کارم تعریف کرد که باور کردم که کارم خیلی خوبه و الان دارم به این فکر می کنم که چقدر آدمها با هم فرق دارند ، یکی مثل س. میشه که چند سال تمام تلاشش رو کرد که اعتماد به نفسم رو بگیره و پاهاش رو روی سرم بذاره و بالا بره و یکی هم میشه مثل او !

از صبح اتفاقات پارسال توی سرم چرخ می زنه ، حال الانم آرزوی پارسال منه . آدمها معمولا به آرزوهاشون می رسند اما از اونجایی که گاهی پیش میاد که آرزوها بعد از برآورده شدن به شیرینی قبلش نباشند یادشون میره که اتفاق امروز آرزوی دیروزشون بوده و من خوشحالم که یادم نرفته آرزوی پارسالم رو ؛ حتی اگه به شیرینی آرزوش نباشه ...