*شهرِ خاکستری

کاش باران ببارد امروز، 

همکارم می گفت صبح اتفاقی دخترداییش را دیده با چشم های پف کرده و صورتی گریان!

دخترداییش گفته برای همکارش گریه می کند که دیروز مرده، جوان بوده و دوتا بچه کوچک داشته،

علت مرگش بی هوایی تهران بوده، مشکلِ قلبی و ریوی داشته،

می گفت تمام دوشنبه را داشته چانه می زده که چهارشنبه نیاید سرکارو موفق نشده که کار را تعطیل کند.

حالا دیگر مهم نیست، شهرِ خاکستری هم او را شکست داد، هم اداره شان را.

کاش باران ببارد امروز،

پرده را کنار کشیدم و هر چند دقیقه یکبار زل می زنم به این شهر خاکستریِ بی هوا،

 و نمی دانم چرا هی توی ذهنم تکرار می شود، تکه ای از شعر قصه دخترای ننه دریا:

دیگه دِه مثلِ قدیم نیس که از آب دُر می‌گرفت

باغاش انگار باهارا از شکوفه گُر می‌گرفت:

آب به چشمه!؟

حالا رعیت سرِ آب خون می‌کنه

واسه چار چیکه‌ی آب، چل‌تا رو بی‌جون می‌کنه.

نعشا می‌گندن و می‌پوسن و شالی می‌سوزه

پای دار، قاتلِ بیچاره همونجور تو هوا چِش می‌دوزه

ــ «چی می‌جوره تو هوا؟

رفته تو فکرِ خدا؟…»

ــ «نه برادر! تو نخِ ابره که بارون بزنه

شالی از خشکی درآد، پوکِ نشا دون بزنه:

اگه بارون بزنه!

آخ! اگه بارون بزنه!»