*کلاهِ شرعی، دوای درد نیست!

آخر هفته ام سینمایی بود که برای فیلم های در حال اکران این روزها نوعی افراط محسوب می شد.

چهارشنبه در مدت المعلوم را دیدیم، سینما و دیدن فیلم، تنها راهی بود که برای بیشتر کنار هم بودن به ذهنمان رسید.

بد نبود، اما خوب هم نبود. برای وقت گذارنی مناسب بود، برای اجتماع ما موضوعی حائز اهمیت بود اما نه با این بیان! طرح مسئله و شیوه ی حلش برای من جالب نبود. 

پیشنهاد ازدواج موقت برای حل مسئله جوانان، حداقل برای من راهکار جالبی نبود.

اینکه آدم خودش را متقاعد کند که با خواندن یک آیه با یک نفر محرم می شود و بتواند عطشِ هوسش را فرو بنشاند، همان قضیه گذاشتن کلاه شرعی ست. 

همخوابگی فقط برای خاموش کردن یک هوس آنی، به هر شکلی، با هر روش و منطقی تنها یک جواب دارد!

یعنی اگر این عمل گناه است، صیغه کوتاه مدتِ محرمیت باعث شستن و پاکیش نمی شود...

دیشب هم که مامان را بردم شیفت شب!

بد نبود، اما خوب هم نبود. یک فیلم معمولی، با یک موضوع معمولی، با یک سکانس پایانیِ غیر واقعی! 

غیر واقعی نه از لحاظ پایان داستان! آخرین سکانس و کارِ قهرمانِ مرد برایم یک طوری غیرقابل لمس بود.

فقط سکوتِ افراطیِ مرد توی مشکلاتِ مشترک زندگی، برایم یادآور سکوت او بود وقتی مشکلات از همه جا روی سرش خراب می شود و من وقتی موضوع را می فهمم که یا حل شده باشد یا گذشته و تمام شده باشد!!! و احتمالاً گاهی اوقات هم هیچ وقت نفهمم و فقط کوهی از علامتِ سوال و تعجب توی مغزم تا مدت ها رژه خواهند رفت و در انتها یک روزی، یک جایی، حل نشده و خسته، پا فرار خواهند گذاشت...