*پایان باز

کارم را عوض کردم و حالا جای دیگری مشغولم، تجربه ثابت کرده که همیشه روزهای اول کاری شرایط گل و بلبل است و همه همکارهایت هم فرشته های مهربانی هستند که از آسمان به زمین آمدند برای تکامل خوشبختیت.

و حالا من انسانی هستم بسیار خوشبخت که در یک محیط خیلی شیک کار میکنم و همکاران مهربانی دارم.

با همه این خوبی ها همزمان دنبال کار بهتری هستم، چون حقوقش خوب نیست، جمعه ها و روزهای تعطیل هم شیفت دارد که تازه شیفت ها تفاوت زیادی با روز مصاحبه دارد و برای من که حتی با پنجشنبه کاری مشکل دارم سخت است.

هفته پیش برای مصاحبه به یک شرکت اسم و رسم دار رفتم، همان روز هم موافقتشان را برای همکاری اعلام کردند، اما من از شرایطشان خوشم نیامد و گفتم باید فکر کنم. دروغ گفتم که میخواهم فکر کنم، کلا نمی خواستم بپذیرم اما فکر کردم شاید خیلی خوب نباشد همان جا بگویم که نیستم.

فردایش از صبح تلفنم را سوراخ کردند، من هم که به خاطر شرایط کاریم نمی توانستم جواب دهم، مجبور شدم خودم وقت استراحت تماس بگیرم و با ابراز شرمندگی به مدیر متشخص منابع انسانی  دلایلم را برای نیامدن بگویم و آنها در نهایت انعطاف پذیری بی سابقه ای، با دو تایش کنار بیایند و بخواهند برای آن یک مورد یک روز دیگر فکر کنم. آنجا هم رویم نشد بگویم که حتی با وجود اینهمه انعطاف، به خاطر همان یک مورد نمی توانم تقاضای همکاریشان را بپذیرم.

فردای آن روز یا همان چهارشنبه باز هم تلفنم سوخت از بس که زنگ زدند و من نتوانستم. آخرش هم مدیر متشخص منابع انسانی توی تلگرام پیام گذاشت که حتما تماس بگیرم و مرا بیشتر شرمنده کرد. 

بعد از پایان ساعت اداری تماس گرفتم و در نهایت خجالت زدگی باز هم اعلام کردم که باز هم متاسفم! و اینبار درخواست جلسه ای دیگر برای پذیرش پست سرپرستی یک واحد دادند که من اینبار با کمال میل پذیرفتم.

دیروز آخر وقت اداری، زمان به اصطلاح جلسه مان بود. به نظر من که جلسه نبود، یک مصاحبه کاری بود با پایان بازِ در صورت تمایل با شما تماس خواهیم گرفت، که حسابی تو ذوقم زد. اینقدر چند وقت اخیر هرجا برای مصاحبه رفتم همان لحظه اعلام رضایت برای همکاری شده و موارد توسط من وتو شده که پایان بازِ مصاحبه دیروز، حالم  را گرفت. 

اینجا نخواهم ماند. منتظر تماس آن مصاحبه باز هم نخواهم شد.

زندگی ادامه دارد و اتفاقات خوب انتظارم را می کشند...