*آلزایمر!

من خیلی فکر کرده ام که جور دیگری باشم ، مثلا وقتی ناراحت می شوم و قهر می کنم دیگر آشتی نکنم و یادم نرود چرا ناراحت شده ام ؛ اما نمی شود! 

چند روزی است که حالم خوب نیست ، آدم گریز شدم ، حتی از خودم هم فرار می کنم ، از آینه هم بدم می آید چون یادم می اندازد حضورم را! فقط نفس می کشم ، فقط زنده ام ، فقط هستم که باشم ، انگار که باید باشم ، مثل یک دستور بدون فکر !

دیگر قلبم نمی تپد ، دیگر تنگ هم نمی شود خدا را شکر ! انگار آلزایمر گرفته باشد فراموش می کند ، فقط گاهی خیلی قدیمترها را به یاد می آورد و باز هم فراموش می کند !

مغزم هم تعطیل شده است ، دیگر کار نمی کند ، تقصیر آدمهاست از بس که حرف زدند ، خسته شد و بعدش هی آلارم داد ، تقصیر آدمهاست که توجه نکردند هی حرف زدند ، خاموش شد ، تعطیل شد ، شاید هم مرد!

فقط انگار چشمهایم خشک نشده اند ، توی گلویم هم یک چیزی هنوز هست که کمی هم سنگین است ، گاهی بی هیچ دلیلی سرباز می کند و از چشمانم سرازیر می شود !

سرم درد می کند و سنگین است اما خالی ست ! سرم مثل بادکنکهای بچگیم شده که دوست داشتم بزرگ باشد ، پدرم را مجبور می کردم بیشتر بادش کند آنقدر که گاهی پیش از شروع بازی می ترکید و من می ترسیدم و بغض می کردم ! سرم دارد می ترکد ، زیادی خالی شده شاید!!!!