*خنده...

من خنده ام میگیرد از حسی که وول می خورد توی وجودم و زیر پوستم جایی روی گردنم در انهنای فرو رفته اش را می سوزاند و می لرزاند دلم را

من خنده ام می گیرد از احساس احمقانه مالکیت با طعم گسی که لبهایم را جمع می کند و چشمهایم را ابری
آری خنده ام می گیرد از شک ، از تو ، از همه چیز و همه کس
می خندم بلند ، کشدار و بی وقفه
به شک ، به تو ، به همه چیز و همه کس
می خندم به عواطف بکر و دست نخورده ای که آلوده شدند
که لگدمال شدند
که له شدند
و فراموش شدند...