*تصمیم من !

دوشنبه گذشته بالاخره تصمیمم رو گرفتم ، وسایلم رو جمع کردم ، از همه همکارهام خداحافظی کردم رو از اون دفتر لعنتی زدم بیرون و حتی صبر نکردم آقای مدیرعامل از سفر کاری برگرده و با خداحافظی و به قول خواهری مودبانه اونجا رو ترک کنم . نه اینکه بخوام بی ادبی کنم نه ، اما واقعا دیگه تحمل نداشتم ، حس می کردم دیوارهای اونجا دارن منو می خورن ، حس می کردم دارم خفه می شم ، حس می کردم دارم می میرم . واسه خاطر همینم از همه (جز آقای مدیرعامل) خداحافظی کردم ، کیفم رو برداشتم زدم بیرون ، یه نفس عمیق کشیدم و با تمام دلشوره ای که داشتم یه لبخند پت و پهن زدم و احساس شیرین آزادی زیر پوستم دوید و زیر لب گفتم : " خدایا شکرت ! خدایا بازم شکرت با اینکه تو این وضعیت قمر در عقرب بیکار شدم ! " خدا رو شکر کردم واسه اینکه بیکاری تو این وضعیت تاوان اشتباهات خودم بود و این شاید کوچیکترین تاوانی بود که باید می دادم بابت اشتباهات بزرگم . اینکار رو باید چند ماه پیش می کردم اما خوب مهم نیست ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه س !

سه شنبه رو توی خونه استراحت کردم و چهارشنبه صبح طی یه تصمیم انتحاری رفتم آژانس یکی از آشنایان و به عنوان شوفر مشغول شدم ، خلاصه که شرکت ، دفتر و دستک ، میز ، اتاق و پرستیژ رو ول کردم شدم راننده آژانس ! از کله سحر دنده صد تا یه غاز عوض می کنم اما احساس آرامش دارم ، چیزی که توی چندماه اخیر توی اون دفتر لعنتی نداشتم و از صبح چشمم به ساعت بود که کی ساعت 6 می شه و من میتونم فرار کنم .

از دوشنبه خیلی ها به خاطر کاری که کردم سرزنشم کردن اما مهم نیست منم حرفهای این خیلی ها رو گوش کردم و حتی در بعضی مواقع گفتم بله حق با شماست! اما مهم اینه که ته قلبم و حتی ته عقلم اصلا فکر نکردم که حق با اوناست یا اینکه من اشتباه کردم ، تازه به نظر خودم بزرگترین اشتباه من موندنم بود که از چند ماه پیش تا هفته گذشته ادامه ش دادم .

و حالا خدا رو شاکرم به خاطر تمام چیزهایی که بهم داده و تمام چیزهایی که نداده و یا داده و بعد گرفته !

و حالا ازش می خوام که مثل همیشه که کنارم بوده کنارم بمونه و اگه می شه بیشتر از قبل مواظبم باشه و دیگه نذاره اشتباه کنم !

و حالا در کمال پشیمونی ازش می خوام که اشتباهاتم رو ببخشه و مثل همیشه ستار العیوب من باشه !