*برای او ، برای خودم ...

دیروز عصر تلفن می زند ، می گوید : " می تونم در خدمتتون باشم ؟ " آنقدر خوشحال می شوم که جنگ درونیم را فراموش می کنم . خیلی زود حاضر می شوم و خودم را می رسانم به کافه محبوبمان ، نشسته آن گوشه ، سرش را فرو کرده توی تبلتش و مشغول است ، کتابی روی میز است که مثل تلفن گویای محل کارش تفاوتهایمان را به رخ می کشد ،  چند لحظه می ایستم و نگاهش می کنم ، ترس فرداها پشتم را می لرزاند اما لبخند می زنم . او هم با دیدنم لبخند می زند . توی صحبت هایمان اسم محل کارش را با ژست خاصی می گویم و اشاره می کنم که تا امروز نمی دانستم دقیقا کجا کار می کند و او هم اشاره می کند که تلفن هایشان شنود دارد حرفهایشان شنود می شود ، کارهایشان زیر دوربین های مدار بسته اسکن می شود ، اظهار خستگی می کند ، اظهار بدشانسی و اینکه هر جا که می رود همینطور است ، هر جا که می رود شنود دارد ، دروبین های مدار بسته و حراستهای گیردار . دلم می گیرد ، برای او ، برای خودم ، برای خستگی هایش ، برای ترس هایم ...