*داستان تلخ دخترک و درگیرهای ذهنی من!

جمعه عصر بعد از مدت ها رفتم خانه یکی از دوستان دوران دانشگاهم. توی یکی از محله های پایین شهرخانه ی کوچکی دارند. 

خودش، خواهرش و برادرهایش همیشه به خاطر خانه کوچکشان و به خاطر محله شان شاکی بودند و من همیشه سعی می کردم جوری برخورد کنم که نقطه ضعفشان (که از نظرِ من نقطه ضعف هم نیست) جلوه ای نداشته باشد.

اما اینبار خواهر دوستم چنان گریه می کرد که دلم ریش شد.

دخترک رفته دانشگاه و گرافیک خوانده، به سبب رشته تحصیلیش حساسیت خاصی روی انتخاب لباس هایش و هارمونی رنگهایشان دارد جوری که حالا دیگر ظاهرش با محله شان هارمونی ندارد. نه اینکه جلف باشد، نه اینکه تیپش مثل بچه های هنر که معمولاً پاتوقشان  چهارراه ولیعصر و دانشکده هنر است باشد، نه! فقط چند لول بالاتر از دخترکان در و همسایه می گردد.

محل کارش هم آن بالاهاست، اگر اشتباه نکنم توی یک فرهنگسرا، یا شاید هم آتلیه ی شیک کار می کند و به قول خودش همه همکارانش ساکن همان دور و بر هستند.

دخترک از خانواده اش، از شرایطشان، از محل سکونتشان سبقت گرفته! دلش می خواهد ازدواج کند، پسرهای در و همسایه و دوست و آشنا را در حد و اندازه ی خودش نمی بیند و آنهایی هم که خودش می پسندد، با فهمیدن شرایطش او را لایق خودشان و خانواده هایشان نمی دانند.

گویا همین چند روز پیش یکی از همکارانش که ماهاست اصرارِ زیادی برای آمدن به خواستگاریش داشته و دخترک هر بار به بهانه ای موضوع را به آینده ای نا معلوم موکول می کرده، به خاطر به درازا کشیدن کارشان اصرار می کند که برساندش منزل! رگ غیرتش قلنبه شده بوده و نمی توانسته بگذارد آن وقت شب همکاری که شاید در آینده همسرش هم بشود، تنهایی برود! 

دخترک بعد از کلی چک و چانه راضی می شود که آقای همکار، همراهیش کند و با خودش می گوید یک جایی خیلی قبل تر از رسیدن به پایین محله و خانه شان پیاده می شود و الباقی مسیر را با تاکسی می رود اما از آنجایی که آقای همکار یا زیادی غیرتی بوده، یا می خواسته خانه دلبر را یاد بگیرد و یا شاید هم گامی در جهت خود شیرینی و نزدیک شدن بردارد، راضی به پیاده شدن و رفتن بانو در اواسط راه نشده و ایشان را تا جلو درب منزلشان همراهی می کند!!!

حالا خجالت های دخترک و آب شدن و توی زمین فرو رفتنش یک طرف، اظهار نظر همکار محترم در مورد محل زندگیشان و کوچه باریک و دلگیرشان هم طرف دیگر!

مردک نه گذاشته و نه برداشته خیلی رُک و پوست کنده گفته فلانی هیچ فکر نمی کردم خانه تان اینجا باشد! نگفته بودی خانه تان اینجاست!!! من چطوری مادرم را بیاورم اینجا؟؟!

دخترک را با چند جمله زیر پاهایش له کرده، آنقدر که دلش مردن می خواست.

گریه می کرد اما گاهی اشک هم دردی را دوا نمی کند!

از آن روز ذهنم درگیر شده، دارد دنبال مقصر می گردد و به هیچ نتیجه ای نمی رسد.

مقصر دخترکی ست که دلش خواسته از شرایطش پیشی بگیرد؟!

مقصر خانواده ای ست که نتوانستند و یا نخواستند همراه با بچه هایشان به جلو بروند؟

مقصر آقای همکار است که نتوانسته و یا نخواسته دخترک را با همین شرایط بپذیرد و یا حداقل جلوی زبانش را بگیرد؟!

مقصر جامعه ی ماست که معیار سنجشش برای خوبی آدم ها، ظاهرشان، جای خانه شان، پولِ توی جیبشان شده؟!