قلبم لبریز از حس حضورت
احساسم سرشار از بودنت
و ذهنم پر از خیال توست
محاصره ام کرده ای!
می خواهم بمانم درون حصارت
نرو...
بوی لجن می آید ، بوی کثافت ، بوی هرزگی
و این یک بازی کودکانه نیست
بازی با آتش است!می سوزاند و از بین می برد و ویران می کند!
بوی لجن می آید ، بوی کثافت ، بوی هرزگی
و این یک بازی عاشقانه نیست
و بیچاره عشق! آلوده می شود و آغشته می شود به هوس...
من خیلی فکر کرده ام که جور دیگری باشم ، مثلا وقتی ناراحت می شوم و قهر می کنم دیگر آشتی نکنم و یادم نرود چرا ناراحت شده ام ؛ اما نمی شود!
چند روزی است که حالم خوب نیست ، آدم گریز شدم ، حتی از خودم هم فرار می کنم ، از آینه هم بدم می آید چون یادم می اندازد حضورم را! فقط نفس می کشم ، فقط زنده ام ، فقط هستم که باشم ، انگار که باید باشم ، مثل یک دستور بدون فکر !
دیگر قلبم نمی تپد ، دیگر تنگ هم نمی شود خدا را شکر ! انگار آلزایمر گرفته باشد فراموش می کند ، فقط گاهی خیلی قدیمترها را به یاد می آورد و باز هم فراموش می کند !
مغزم هم تعطیل شده است ، دیگر کار نمی کند ، تقصیر آدمهاست از بس که حرف زدند ، خسته شد و بعدش هی آلارم داد ، تقصیر آدمهاست که توجه نکردند هی حرف زدند ، خاموش شد ، تعطیل شد ، شاید هم مرد!
فقط انگار چشمهایم خشک نشده اند ، توی گلویم هم یک چیزی هنوز هست که کمی هم سنگین است ، گاهی بی هیچ دلیلی سرباز می کند و از چشمانم سرازیر می شود !
سرم درد می کند و سنگین است اما خالی ست ! سرم مثل بادکنکهای بچگیم شده که دوست داشتم بزرگ باشد ، پدرم را مجبور می کردم بیشتر بادش کند آنقدر که گاهی پیش از شروع بازی می ترکید و من می ترسیدم و بغض می کردم ! سرم دارد می ترکد ، زیادی خالی شده شاید!!!!
چند روز اخیر اینقدر سرم شلوغ بوده که حتی گاهی خودمم یادم می رفت ، از 8 صبح سرکار تا 8-9 شب ، بعدشم اینقدر خسته بودم که نمی تونستم به خیلی از کارای شخصیم از جمله وبلاگ گردی و وبلاگ نویسی برسم ، اما امروز دیگه از سر دلتنگی اومدم یه چند خط هم شده بنویسم ، الان هم با اینکه تازه اول صبحه خسته ام و دوست دارم بخوابم . دلم می خواد چند روز برم سفر ، برم یه جایی که تلفن و موبایل هم نباشه که هی زنگ بزنن این کجاست ، اون چه جوریه ، چیکار کنیم ، چیکار کردی!
الان دیگه اول صبح نیست اما من تازه فرصت کردم برگردم سر میزم و همین چند خط رو کامل کنم و بفرستم.
دلم سکوت می خواهد ،
مغزم خوابش می آید ،
آدمها خیلی حرف می زنند ،
حرفهای بیهوده می زنند ،
حرفهای بی سر و ته .
مغزم خسته است ،
خوابش می آید اما آدمها خیلی حرف می زنند ،
آدمها دروغ می گویند ،
من هم این روزها دروغ می گویم ،
گرگی شده ام که لباس بره پوشیده!
ای عزیزترینم ، خدا به دادت برسد ، دلم را بد شکستی . کاش می دانستی صبوری هم حدی دارد ، کاش می فهمیدی کاسه صبر من گنجایشی دارد ، کاش زمین دهان باز می کرد و مرا می بلعید ، کاش مرگ آغوشش را باز می کرد ،کاش زندگی رهایم می کرد .
آهای آدمها بیایید بینید که زمین خوردنم را ،بیایید تماشا کنید که خورد شدنم!
دردهایی است که روحم را می خراشد،زخمی شده ام و مغلوب!
خواهرم می گوید شبیه پیرزنها شده ام ، او حالم را درک نمی کند ، او نمی بیند زخمهایم را!
کسی با دستایش ، با حرفهایش و با نگاههایش روحم را می خراشد.
خسته ام از جنگیدن و از طلوع روشنی بیزارم ، روشنی یادم می آورد که جنگ آغاز شده است و من خسته ام از جنگیدن ، از جنگ با خودم ، از جنگ با آنها ، از جنگ با ...!
کاش می شد جایی پنهان شوم ، جایی که نور نباشد ، جایی که آدمها نباشند و هیچکس نباشد و هیچ چیز نباشد.
کاش می شد چند ساعتی بخوابم بدون دغدغه!
کاش چند ساعتی لال میشد کسی که توی مغزم هی حرف می زند ، حرف می زند و حرف می زند ، اصلا نمی فهمد که مغزم خوابش می آید.
کسی دارد روحم را می خراشد و من سکوت می کنم و گاهی هم حتی لبخند می زنم
و کسی دیگر هی حرف می زند و حرف می زند و حرف می زند!
و خواهرم می گوید که شبیه پیرزنها شده ام...
فردا روزی است مثل همه روزها،با تفاوتی کوچک!فردا ابرهای ابهام کنار می روند و حقیقتی آشکار می شود،حقیقتی که پنهانش کرده بودم گاهی هم انکارش.آنقدر به همه دروغ گفته ام که خودم هم داشتم باورش می کردم،اما ماه همیشه پشت ابر نمی ماند،فردا ابرهای ابهام کنار می روند و تو سعی می کنم آرامم کنی،می گویی اتفاقی نمی افتد ، می گویی خدا بزرگ است!سعی می کنی قاطعانه و بی تردید کلماتت را ادا کنی ، صدایت نمی لرزد ، بین کلمات هم مکث نمی کنی ولی در پس کلماتت تردید را می شود حس کرد.
از هر چیزی که بدت بیاید سرت می آید ، فردا سرم می آید چیزی که همه عمر از آن بیزار بودم و تو سعی می کنی که آرامم کنی و می گویی اتفاقی نمی افتد ، می گویی خدا بزرگ است!
چند سال پیش حتی برای لحظه ای در باورم نمی گنجید که این چنین شود اما از هر چیزی که بدت بیاید سرت می آید ، فردا سرم می آید چیزی که همه عمر از آن بیزار بودم.
من از گذر این ثانیه ها وحشت دارم!
من به این فکر می کنم که مدتی است که خیلی عوض شده ام،حسود شده ام و خودخواه ، گاهی هم کمی تلخ!
وقتی که کمتر به من توجه می کنی یا کسی را جایگزین نبودنم می کنی حالم بد می شود ، خیلی مسخره است که می خواهم دنیایت را محدود کنم به بودنم ، وقتی هستم که هستم وقتهایی هم که نیستم باشم و کسی نباشد و فقط من باشم.
من فکر می کنم تو منی!یعنی می خواهم که من باشی!من فکر می کنم شاید کمی هم دیوانه شده ام !
خیلی فکر می کنم به تو ، نه یعنی به من! به خودم فکر می کنم ، به گذشته فکر می کنم ، به آینده هم فکر می کنم! اما در حال گم شده ام ، حالم را گم کرده ام!
گذشته ام خیلی سرد است ، هر وقت به گذشته ام فکر می کنم یا درباره اش حرف می زنم می لرزم.
گذشته ام شور است ، طعم اشکهایم را دارد.
گذشته ام تاریک است با تصاویر واضح در ذهنم ، نمی دانم اینهمه وضوح در آنهمه تاریکی چگونه ممکن است؟؟!
تو می خواهی گذشته ام را فراموش کنم ، می گویی فلش بک نزن!
تو نمی دانی که قسمتی از گذشته منی! تو نمی دانی سالها پیش توی خیال من زندگی می کردی ، نمی دانی آن وقتها بیشتر از حالا کنارم بودی ، یک نفر کنارم بود که تو بودی ، یک نفر که آرام بود ، یک نفر که حواسش بود به من ، یک نفر که مرا می شناخت بیشتر از خودم ! یک نفر همیشه کنارم بود که تو بودی!
من فکر می کنم که دیوانه بوده ام از سالها پیش! از همان روزهایی که می نشستم با تو قهوه می خوردم و با تو حرف می زدم و با تو در تمام خیابان های شهر قدم می زدم. آن روزها هم بین ما فاصله ای بود ، توی خیالم هم بین ما فاصله ای بود ، آن روزها تازه من اینجوری نبودم ، یعنی حتی فکرش را هم نمی کردم که اینجوری شود . نمی دانم آن روزها چرا توی خیالم توی تصوراتم بین خودم و تو فاصله گذاشته بودم !!؟ یادم نمی آید شاید فکر می کردم خوب باشد اگر فاصله ای باشد و ما آن را برداریم ، شاید فکر می کردم تلاشمان برای نزدیک شدن ، برای برداشتن فاصله ها ، برای یکی شدن شیرین باشد! آن روزها نمی دانستم بعضی فاصله ها پر نمی شوند ، نمی دانستم بعضی مهرها پاک نمی شوند ، نمی دانستم طعم تلخ بعضی حقیقت ها در کام می مانند ، آن وقت تو می خواهی فراموش کنم ، می خواهی فلش بک نزنم!
من فکر می کنم که دیوانه ام ! من فکر می کنم که دیوانگی درمان ندارد ، یعنی اصلا درد نیست که درمان داشته باشد!
دیوانگی عالمی دارد!!!
و من فکر می کنم که دیوانه ام!!!
او یک مرد است ، اما تمام حرفهایش و تمام قول هایش در گرو زنانگی زنان است
او یک مرد است ، اما مردانگیش را هر روز در آغوش هرزه ها حراج می کند
او یک مرد است ، اما شرافتش را می فروشد تا عشق های ساعتی بخرد
او یک مرد است ، او شرافت می فروشد ، مردانگی را حراج می کند ،عشق می خرد
او یک مرد است و تمام مردانگیش را در هرزگی هایش و در عشق های ساعتیش می بیند
او یک ...
او مرا پیدا کرده است
او می گوید تقصیری ندارد
او می گوید وقتی آمده است که من رفته بودم
او می گوید خوشبخت است
او از من سوال میکند
او می گوید عزیزم!
او آرزوی خوشبختی می کند برایم!
او باعث می شود گریه کنم
او مرا یاد گذشته ها می اندازد!
پیدایم کرد،خیلی هم بی تقصیر نیست اما انگار خوشبخت است!
من هم خوشبختم!
پس چرا گریه کردم بعد هم به همه دروغ گفتم؟
پس چرا یاد گذشته ها می افتم؟
سرم درد میکند!
باز هم دوست دارم گریه کنم
اما اینجا خیلی بد است گریه کنم آن هم مثلا برای پدر دوستم که مرده است و من تازه فهمیدم!
چقدر ماهر شده ام
راحت دروغ می گویم
فی البداهه دروغ می گویم
صدایم می لرزید
اما نه به خاطر دروغ گفتنم
صدایم از بغض می لرزد!
او از کجا پیدایش شد؟؟؟!
چه فرقی می کند من چه احساسی دارم؟
یعنی تازه عذاب وجدان گرفته است؟
چه فرقی می کند من چه حالی دارم؟
او که خوشبخت است چرا دنبال من می گشت؟
چرا آشفته ام کرد؟!چرا؟!
همه چیز چقدر زود تغییر میکنه و بین گفتن یه آره و نه چقدر اتفاق می افته!!
شاید اون روزاگه به جای نه میگفتی آره یا حداقل اینقدر محکم نمی گفتی نه الان همه چیز یه جور دیگه بود
اما می دونم الان با تمام ناراحتی هات خوشحالی از گفتن همون نه که شاید زیادی محکم بود
اون قدیم بود تار سبیل یه مرد به صد صد تا چک و سفته می ارزید،این روزها حرفها حرف نیست در باغ سبزی که خیلی هم زود فراموش می شه...
من می ترسم خیلی زیاد
چرا دوباره اینجوری شد؟
چرا دوباره همه هیجان زده شدند؟!
چرا من بغض دارم؟
چرا باز بازی را شروع کردند؟؟
چرا دچار تردید شدم؟
و هزار چرای بی جواب دیگر....
من بسیار می ترسم
و هیچ چیز عوض نمی شود
و هیچ چیز تغییر نمی کند
و این روند هر روز بدتر از دیروز ادامه دارد...
من می ترسم از فردایی که دوباره زانوی غم بغل می گیریم
و گریه می کنم
و هیچ کاری نمیکنم
و هیچ کاری نمی توانم بکنم
جز حمله به قرصهای اعصاب زیر رو کردن خبرهایی که پر از دروغ است
باز هم وجودم پر میشود از تنفر از تضاد از خشم
و باز هم هیچ کاری نمیکنم
هیچ کاری نمی توانم بکنم
چقدر تلخ است وقتی می دانی بازنده ای
من می ترسم...
سرم خیلی درد میکند،گوشیم را دزدیدند،کاش صبح میشد،کاش گوشیم پیدا میشد!
چرا حواسم نبود؟چرا بی احتیاطی کردم؟دوست دارم خودم را تنبیه کنم،می خواهم گریه کنم
احساس آدمهای بی لیاقت را دارم،او به من گفت:عرضه نداشتی !گفت: عرضه نداشتی حتی یک گوشی خوب داشته باشی!
گفت : از همان روز اول می دانستم نمی توانی،می دانستم نمی توانی از بس نسبت به همه چیز بی اعتنایی، همه دنیا انگار ... هست برایت!!!!
شاید حرفهایش از دزدیده شدن گوشیم که خیلی هم زیاد دوستش داشتم دردناکتر بود!!!
راست می گوید!اصلا چون راست می گوید ناراحتم!چون بی عرضه ام!کاش بیشتر می فهمیدم!کاش بهتر بودم!!!!
حس می کنم دزد گوشیم اعتماد به نفسم را هم دزدید...
چه دزدی بود هم گوشی را برد هم اعتماد به نفسم را هم مهربانی او را!
از عصر خصمانه حرف می زند،داد می زند،دعوا هم می کند،انگار از بی عرضگیم حالش بهم می خورد.دوست ندارد صدایم را بشنود.خسته اش کردم حق دارد عصبانی باشد امشب فقط یک ماه و ده روز میگذرد از آن شب!از شبی که با یک دنیا احساس خوب هدیه اش داده بود به من!
سرم خیلی درد میکند!!!
گاهی دلم خیلی میگیرد مثل حالا
گاهی دلم میگیرد از خوب بودنش
دلم میگیرد وقتی من خوب نیستم
پیشترها فکر می کردم که خیلی خوبم
پیشترها فکر می کردم خیلی فرق دارم با همه
اما این روزها....!
اما تازگی ها فهمیده ام که دست بالای دست بسیار است
و من چه خودشیفته ای بودم!!!
چقدر ادعای مهربانی داشتم
و چه مدعی بی ادعایی بودم!!!
تازگی ها فهمیده ام مهربانی هایم هم ریشه در خودخواهیم داشته
ریشه در منیتم!
دلم گرفته است...